ચાલ થયુ…

ચાલ થયુ જોઉ સંધ્યા ના રંગ
તેમા ઘોળાયા આપણ યાદો ના રંગ
યાદ આવી જ્યારે ગાળી હતી
આપણે સંગાથે હર ક્ષણ
પ્રેમ થી તરબતર એ યાદો નો
ગુલદસતો કોઈ હાથ ધરી ગયો
જુદાઈ ની પળો માં સાજન
સમણા માં મળવાનુ નક્કી કરી ગયો
રાત પળે ને તારલાઓ ની
ગોષ્ઠિ થાય એમજ
મારા સાજન સંગ મીઠી સી
વાતો ની રમઝટ થાય
આંખ બંધ કરતા ચહેરો એમનો
મીઠોસો મલકતો દેખાય
ત્યાંજ તો બસ અનંત સી આતમ ને
ધન્યતા અનુભવાય…
– મોનાલિસા લખલાણી

પતંગ ચગાવતા વિચાર કર્યો છે ???

ઉંચેરા આભમાં પતંગ ચગાવતા એય ને ઉંચી નજર ઉંચી ગરદન ને ઉચ્ચ મસ્તક હાથ માં પતંગ નો ડોર દળદળ કરતી નીચે ફરકતી ફિરકી મુખ માં સંવાદ…વાહ કેવો ચગ્યો! આંગળીઓ માં સરકતો દોરો ને અગાસી માં પડેલ ચીકી અને મમરા ન લડુ ના
ડબ્બાઓ…આભ માં રંગબેરંગી પતંગો ને રંગીન દોરાઓ જે દેખાતા નથી…પણ વિચાર કર્યો છે ખરી આ પતંગ ના દોરાઓ બનાવનારા ?કદાચ નહી કર્યો હોય…કરન આપણ ને જે દેખાય છે તેજ જોવાની આદત છે. પણ હકીકત મા પરદા પાછળ શું છે તે જોવાંની
દરકાર શુધ્ધાં કરતા નથી. રંગીન,માંજા પાયેલ દોરાઓ ખરીદી લઈએ છીએ પણ એ બનાવનાર નાં જીવન કે જીવનશૈલી વિશે એક નજર શુધ્ધા કરીએ છીએ?

એય ને શિયાળો આવે ને ઊતરાયણ ના દિવસો નજીક આવે ને શરૂ થાય વણઝાર એવા લોકો ની જે દોરાઓ બનાવે છે…રોડ પર નિકળો તો દસ દસ ડગલે એકાદ પરિવાર તો અચૂક જોવા મળે જે દોરાઓ ને માંજો પાઈ મજબુત બનાવી
વેંચતા હોય. હાં મે ખુદે જોયેલ છે…. નાના ડબલા ડુબલી સહીત આખ રસોડા નાં સરસામાન સાથે, બાળકો ની ચિલ્લર પટ્ટી સાથે, એય …ને રસ્તા પર જ રાંધે ને રસ્તા પર જ ઊંધે કામ કરે ને એમ જ જીવન ગુજારે આજ અહીં તો કાલ વળી તહીં.
રાતે તંપણાં માંબેઠા હોય લાગે કે જાણે સાક્ષાત ધરતી પર નાં પતંગો…

મને તો લાગે ધરતી પર નાં આ સાચા પતંગો છે. રંગીન પણ છે. કારણ તેઓ સંઘર્ષ ના રંગે રંગાયેલા છે. પ્રતિદિન નવા સ્થળો એ ફરે છે. જેમ આભ માં ઝોલા ખાતી પતંગ… હ તેને કાપવા કપાવવાનો મોહ નથી કારણ તેની ડોર ઈશ્વર નાંહાથ માં છે.બસ આ જ છે ધરતી પર ની પતંગ… મને થતુ હતુ આ વળી કેવુ જીવન ના ઘર ના બાર જ્યાં રોજગાર મળે ત્યાં વસવાટ. મને હતુ આભ માં પતંગો ને
ઉડાવનારાઓ ને આ ઊતરાયણ વખતે ધરતી પર નાં પતંગો પણ બતાવુ…આશા છે તમોને ધરતી નાં પતંગો
ગમ્યાં હશે? ખરૂ ને???

કહો જોઇએ કોણ શુ છે?…

– આગિયા રાત ના પતંગીયા છે, પતંગીયા દિવસના આગિયા છે.

– ફુલએ સ્થિર પતંગીયુ છે અને પતંગીયુ એ ઉડતુ ફુલ છે.

– વાદળ એ આકાર વિના નો ચંદ્ર છે અને ચંદ્ર એ આકારવાળુ વાદળ છે.

– નદી એ ધરતી નુ વાદળ છે. વાદળ એ આકાશની નદી છે.

ન કશુ જ અલ્પ ન કશુ જ અધિક

ન કશુ જ અલ્પ ન કશુ જ અધિક

બસ લાગે બધુજ જાણે નજીક

સુખની સરવાણી પાસ આવતી લાગે

તાપમાય મીઠી ચાંદની ઘોળાતી લાગે

નયનો મા અજબની ખુમારી લાગે

ન હોવા છતા કોઇ પાસ જ લાગે

પ્રેમ થયા પછી બધુ પ્યારુ જ લાગે

સમણાઓ નો રાતભર મેળો લાગે

ઉલ્લાસ જ ચોમેર ફરતો લાગે

નજીવી આહટ થી કોઇ ના આગમન

ના અણસાર સાલે

નાહકની આખો કષ્ટ જ ઉપાડે

ચારેકોર નહી પણ અંતર મા એ મળી આવે

ન કશુ જ અલ્પ ન કશુ જ અધિક

એમની તરફથી મળે એ સંપૂર્ણ લાગે

એના થકી જ જિવન ધબકતુ રહે

ચહેરા પર મીઠુ હાસ્ય રમતુ રહે

સ્મરણ

ક્ષણક્ષણ રહે સ્મરણ તમારુ

તમ વગર ન લાગે મન અમારુ

જે હશે તે હશે હવે સહિયારુ

હર સ્પંદન નામ લે છે તમારુ

હર લહેરો પર નામ ગુંજે તમારુ

અનેક રંગો થી રંગાયેલ મન અમારુ

મિલન કરતાય સ્મરણ લાગે છે વ્હાલુ

નવા વર્ષે

નવા સંકલ્પો ચાલો ને કરીએ

નવ પ્રભાત ને ચાલો ને માણીએ

નવ સ્વપ્નો ફરી સેવીએ

નવી દિશા મા કદમ હવે માંડિએ

નવી ક્ષીતિજોને આંબવા દોડીએ

નવા સંકલ્પો ચાલો ને કરીએ

કોઇ એક ને તો સ્મિત ભેટ આપીએ

મન સદવિચારો થી પ્રફુલ્લિત રાખીએ

નવરંગો થી જીવન સજાવીએ

નવી આશાઓને પ્રગટાવીએ

ચાલોને નવુ વર્ષ માણીએ

નવા સંકલ્પો ચાલો ને કરીએ

મારી વાત

એક વખત આ વાર્તા ને વાંચેલી અને મને ખુબ ગમી જ નહી બલ્કે મારા હ્રદય ને સ્પર્શી ગઈ. એમાં નવપરણીત દંપતી ની વાત છે.જેના નામ તો યાદ નથી જે કાલ્પનિક નામો સાથે અહીં રજુ કરુ છુ.

સ્વર્ગ અને સ્મિત ના લગ્ન થાય છે. સ્મિત જે નાનપણથી જ નાના ગામ માં ઉછરેલી અને સ્વર્ગ પણ એમજ. બંન્ને પરણી ને મુંબઈ આવે છે કારણ કે સ્વર્ગ ની નૌકરી અહીં જ હોય છે. બંન્ને નવસંસાર મા ડગ માંડે છે. સ્મિત નુ ઘર તો આરામ થી ફરે તો કલાક નીકળી જાય અને અહીં મુંબઈ માં ભાળા ની એક ઓરડી. સ્વર્ગ સવારે ટિફીન લઈ ઘરે થી નિકળી જાય ને મોડી સાંજે ઘરે આવે. આ બાજુ સ્મિત જે કોમન સંડાસ બાથરૂમ થી કંટાળી જાય ઘર તો ચાર ડગલા ચાલો તો બહાર નીકળી જવાય એવડુ જ ચાલી ના છોકરાઓનો શોરબકોર આખો દિવસ આવ્યા કરે પાડોશી ની પૂછ્પરછ કે આખી જીંદગી આમ જ ચાલી જાશે અને એવુ બધુ જ. ઘર માં એક પલંગ અને રસોડા ની ચીજવસ્તુ સિવાય કંઈ જ નહી!!!

જ્યારે સ્વર્ગ ને કહે છે ટી.વી. વિષે તો સ્વર્ગ ટી.વી. લાવી આપે છે પણ જૂનુ ,નાનુ, black & white.અને તેનુ એંટેના માટે નુ દોરડુ આખ ઘર મા આડુ આવે તે રીતે રહે છે. સ્મિત ને થાય છે આના કરતા તો ટી.વી. ના હોત તો સારૂ. રોજબરોજ ની આવી પરિસ્થિતી થી કંટાળી સ્મિત એવુ વિચારે છે કે કેટલા સપનાઓ ઈચ્છાઓ અને અત્યારે તો જો !!! તેને હાલ ની સ્થિતિ જરા પણ ગમતી નથી. પહેલાતો તે સ્વર્ગ ને પણ વાત કરતી પણ હવે તો મૌન જ સેવી લીધુ છે. પડોસી ના શબ્દો જ ઘૂમ્યા કરે છે કે આખી જીંદગી આમ જ જતી રહેશે???

સ્વર્ગ થોડા જ સમય માં પરિસ્થિતી કળી જાય છે. તે સ્મિત ને મનાવવાનાં ઘણાં પ્રયત્નો કરે છે. ક્યારેક ગજરો લાવે તો ક્યારેક રસ. પણ સ્મિત ને આ બધા માં રસ રહેતો નથી. આખરે સ્વર્ગ હિંમત કરી પૂછે છે આખરે થયુ છે શુ??? સ્મિત તેની મુંઝવણ તેનો અણગમો જણાવે છે. સ્વર્ગ તેને પલંગ પર બેસાડી પોતે નીચે બેસી તેને કહે છે… અરે મારૂ તો સાંભળ હું પણ ટિફીન લઈ નીકળુ ને ટ્રેન માટે રાહ જોવ. માંડ ટ્રેન આવે ત્યાં ધક્કા ખાતો ચળી જાઉ. પછી કોલેજે સિનિયરસ કામ સોંપે, સ્ટુડંટ મસ્તી કરે જેમ તેમ દિવસ પુરો કરૂ ને ફરી એજ ટ્રેન, એજ ધક્કા. ટ્રેન માં બધાની ભીડ, પરસેવા આ બધા વચ્ચે પણ હું ખુશ હોવ. કારણ હું ઘરે આવુ છુ જ્યાં તુ છે! તને મળી મારો બધો થાક નાશી જાય. ઘર ને યાદ કરતાં તુ જ દેખા આ નાની ઓરડી કે આ લટકતુ દોરડુ કશુંજ નહી. આ ભીડ વાળુ મુંબઈ છે અહીં ની life style fast છે. જગ્યા ઓછી ને અગવડ જાજી એવુ છે. પણ આ મુંબઈ આપણા માટે છે આપણે મુંબઈ માટે નથી. આપણા માટે આપણે બે જ મહત્વ નાં છીએ. આ પરિસ્થિતી મહત્વની નથી.

આ વાત સ્મિત સાંભળતી નથી પણ સમજી પણ જાય છે.બસ પછી બંન્ને સરસ રીતે જીંદગી જીવે છે.એજ પરિસ્થિતી છે શોરબકોર, કોમન સંડાસ બાથરૂમ, નાની ઓરડી ને હાં લટકતો વાયર પણ. છ્તાં તેઓ ખુશ છે કારણ કે પરિસ્થિતી ને મહત્વ આપવાને બદલે તેઓ બંન્ને સાથે છે તેનુ જ મહત્વ છે. અને જ્યાં બંન્ને વચ્ચે પ્રેમ હોય ત્યાં જ તો સાચુ સ્મિત અને સાચુ સ્વર્ગ વસે છે. ખરૂ ને???

આ વાર્તા મને તો ખુબ ગમી હતી શું આપને ગમી ખરી???

કંઇ યાદ આવી ગયુ…

બહાર નજરો કરતા કંઇ યાદ આવી ગયુ…

વૃક્ષ પરથી પર્ણ ખર્યુ ને કંઇ યાદ આવી ગયુ…

સાંભળી પેલા વાંસળીના સૂ ર કંઇ યાદ આવી ગયુ…

આખ માંથી ટપક્યુ અશ્રુ ને કંઇ યાદ આવી ગયુ..

આભના ચંદરવા ને જોતા કંઇ યાદ આવી ગયુ…

ઝરમર વરસાદ મા ભીંજાતા કંઇ યાદ આવી ગયુ…

ઉઘડતા પહોરે આખો ને ખોલતા કંઇ યાદ આવી ગયુ…

ઠંડી ની એ થર થર ધ્રુજારી મા ધ્રુજાતા કંઇ યાદ આવી ગયુ…

પડ્યુ એક ટીપુ પરદ્વેદ નુ ને કંઇ યાદ આવી ગયુ…

દીનભરની વ્યસ્તતા મા ડુબવા છતા…

ખરુ કહુ હદય ના પ્રત્યેક સ્પંદને કંઇ યાદ આવી ગયુ..

એકમેક ને

મળી ન શક્યા નયનો થી એકમેકને
કહી ન શક્યા શબ્દો થી કંઇ એકમેકને

ખરુ પુછો તો મળવા અને કહેવાની
ક્યા જરૂર જ હતી એકમેકને

જ્યા હદય-સેતુ સંગ બાંધ્યા’તા એકમેકને
હરખ-ઘેલા થઇ ચાહ્યા એકમેકને

મિલન અને વિરહે તપવ્યા એકમેકને
યાદ કરવાની ક્યા જરૂર હતી એકમેકને

પ્રેમ રંગે રંગ્યા’તા એકમેકને
વિશ્વાસના તાંતણે બાંધ્યા’તા એકમેકને

જેટલુ…

જેટલુ સાથે રહીએ તેટલુ વધુ
સંગાથે રહેવાનુ મન થાય

અચાનક કોઈ અજાણ્યાં માંથી
જ્યારે આપણુ બની જાય

વાતો એમની સાંભળી ને મન
બસ હરખાઈ જ જાય

હ્ર્દય ને પણ જાણે લાગણી
ભર્યો મહાસાગર મળી જાય