પૈસે લેને ખાતીર મેરે પિયા ગયે પરદેશ પૈસે મિલે ન પિયુ મિલે મોરે ચાંદી હો ગયે કેશ…

સાંજ હજુ તો ઢળી જ છે… માનવ પશુ પક્ષી બધા પોત પોતાના રહેઠાણ તરફ પ્રયાણ કરી રહ્યા છે. એવા સમયે ગમછા પોતાના ઘર ના ઉંબરે ઉભી છે. ઢળતી સાંજ નુ આ વાતાવરણ જોઇને એ મનોમન વિચારે છે કે જુઓ તો ખરા આ બધા કેવા નશીબદાર છે કે અત્યારે પોતાના ઘરે પાછા ફરે છે અને રાહ જોનારા એ રાહત અનુભવે છે. અને એક હુ છુ… જેના ભાગે માત્ર રાહ જોવાનુ જ છે. મારો ઘરવાળો કે જે પૈસા કમાવા પરદેશ ગયો છે કે પાછુ ફરવાનુ નામ લેતો નથી. કેમ સમજાવુ કે પૈસો નહી પણ આ ગમછા ને તો પ્રેમ વહલો છે. સંગાથે હસુ તો એય ને ડુગળી રોટલો ખાતાય સુખી હોઇશુ. પણ આ વિરહ ની વેળા તો એ થીય કપરી છે. છતા બસ રાહ જૌ છુ કે ક્યારે મારા આ રાહ જોવાનો અંત આવશે?